قصه ات را تا صبح
در بیداری
خواب دیدم
گفته بودم
من از نسل شهزادهای مضطربم
خوابم نمیبرد
تا هرچه قصه است...
جیرجیرکهای تازه به هم رسیده
پشت پنجره ام میرقصند
خوابم نمیبرد
از ضربدرهایی که روی دفترم پروانه میشوند
سراغ خواب شهریاری را میگیرم
که یک روز قسم خورد
داغ گلها را
روی بال هرچه پروانه است
برایم
خالکوبی کند
فواره های این شب
ستاره میزایند
با جفت هایی دور گردن حوض
و چسب پیچکها
بر دیوار
که رقص جیرجیرکها
بازشان میکند
هنوز
از پروانه های ضربدر شده شیشه
سراغ میگیرم
گفته بودم
گفته بودم
من از نسل شهزادهای مضطربم
هرچه خواب است
روی چشم هایم
خالکوبی...
ف.قوامی
...باران نبوده ای
که تو را باران بخوانمت
در آسمان خیالم
چون ابر مانده ای
تق تق
به روی شیشه قلبم انگشت میزنی
آرام
و
چون نوازش پاییز روی برگ
من را ز بود و نبودم ربوده ای
می خوانمت تو را
با من ز راز مگویت سخن بگو
بگذار بگذریم
ز سرمای سرد خویش...
یک بار
باران شو و ببار...
پاییز از راه میرسه و من هیچوقت دوستش نداشتم...به نظرم فقط آدمای خیلی خوش دوستش دارن.آدمایی که دلشون غم میخواد...اما من که زندگیم پر از غمه دوست دارم پاییز از فصلای زندگیم محو بشه...
پاییز
از چهره طبیعت افسونکار
بربسته ام دو چشم پر از غم را
تا ننگرد نگاه تب آلودم
این جلوه های حسرت و ماتم را
پاییز ای مسافر خاک آلود
در دامنت چه چیز نهان داری
جز برگ های مرده و خشکیده
دیگر چه ثروتی به جهان داری؟
جز غم چه می دهد به دل شاعر
سنگین غروب تیره و خاموشت؟
جز سردی و ملال چه می بخشد
بر جان دردمند من آغوشت؟
در دامن سکوت غم افزایت
اندوه خفته می دهد آزارم
آن آرزوی گمشده می رقصد
در پرده های مبهم پندارم
پاییز ای سرود خیال انگیز
پاییز ای ترانه محنت بار
پاییز ای تبسم افسرده
بر چهره طبیعت افسونکار... فروغ