پروانه ها
اقتباسی آزاد از یک زندگی
گاهی.جایی.عشق
دیوانه و دخترک
دخترک(۱)
من و تو و آن شب...
تازه خورشید غروب کرده بود که صدای باز و بسته شدن در مجتمع ناخود آگاه منو به سمت در کشید.ورودتو همیشه احساس می کردم انگار با بقیه فرق داشت انگار فریادهای دلی رو می شنیدم که بی قرار فریاد می زد:من اومدم دخترک کجایی...موتور قلبم راه افتاد و دوباره شروع کرد به لگد پرونی انگار بیشتر از چشمام عجله داشت.چنان می کوبید که برای چند لحظه ترسیدم توهم از اون پایین صدای تپشهای عجولانشو بشنوی.درو باز کردم و با نوک پنجه روی زمین سرد راهرو یواش به سمت نرده ها رفتم و اینقدر به سمت پایین خم شدم که نزدیک بود بیفتم.وقتی قامت بلندتو دیدم که مثل همیشه با متانت قدم برمیداشتی و از پله ها بالا میومدی دلم ضعف رفت و لبمو از ذوق گاز گرفتم.محو نگاه کردنت شده بودم که یه دفعه با صدای کوبیده شدن در و نگاهی که تو به بالا کردی سریع عقب رفتم و سرجام میخکوب شدم.با ناباوری نگاهی به در بسته و بعد نگاهی به سرتاپای خودم انداختم.من اینجا توی راهرو ساختمون با تاپ شلوارک ایستاده بودم و تو چند لحظه بعد به من میرسیدی...
ادامه دارد
مسخ تاریکی
گاهی وقتا حس می کنی جای یه چیزایی یا آدمایی توی زندگیت خیلی خالیه.چیزایی که هیچی نمیتونه جای خالیشونو برات پر کنه...آدمایی که برات عزیزن اما تو رو ناخواسته ندیده می گیرن باعث میشن دلت بخواد جای خالیشونو با چیزی یا کسی پر کنی.یکی که تمام گرمای وجودش تو رو احاطه کنه و توی گوشت زمزمه کنه...اما میدونی که فقط داری خودتو گول میزنی.این که خود تو.دقیقا خود خودت.یعنی خود واقعی تو دنیای کسی باشه...شاید یه وقتی که چشماتو بستی و با آهنگ نوازشگر یه صدا مسخ شدی تو عمق یه چاه تاریک فرو بری و وقتی چشماتو باز کنی و بفهمی دنبال یه سراب راه افتادی که خیلی دیر شده باشه...اون وقته که داد میکشی و دست وپا میزنی و از اون آدم یا شاید آدمای عزیزی که تو رو ندیده گرفته بودن کمک میخوای اما یادت میاد اونا گوشاشونو گرفتن و چشماشونو روی بودنت بستن...اونوقت دیگه نه داد میکشی نه دست و پا میزنی فقط چشماتو میبندی و خودتو توی آغوش سرد تاریکی رها می کنی...
به وقت آمدنت...
تورا که چشمه ای از آفتابی می بینم
کنارم آمده ای یا به خواب می بینم؟
به وقت آمدنت بی گمان شبیه تری
به قرص ماه که برروی آب می بینم
چقدر پای کشان و چقدر وهم آلود!
نگاه می کنم.انگار خواب می بینم
از این حضور عبوری چه مقصدی داری؟
به من بگو که تویی یا سراب می بینم؟
چه اعتماد عظیمی چه عشق پرشوری
تورا تجسم یک عشق ناب می بینم...
کوچه
گاهی از جایی عبور می کنیم... صدا ها درگوش می پیچد و خاطرات روزهایی که می پنداشتیم ابدی است دوباره جان می گیرد...
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم
پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم...
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب وصحرا وگل وسنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی:
از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است...
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن...
با تو گفتم:
حذر از عشق؟ندانم
سفر از پیش تو؟هرگز! نتوانم نتوانم...
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چو کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستم
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم وگشتم
حذر ازعشق؟ندانم.نتوانم
اشکی از شاخه فروریخت
مرغ شب ناله تلخی زد وبگریخت...
اشک درچشم تو لرزید
ماه برعشق تو خندید
یادم آید که دگر ازتو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نه گسستم نه رمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم...
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم...