...و نبض فاصله در دست توست
و سکوت
به بغض های نارسم گره می خورد
می دانم
روزی تو را گم خواهم کرد
و خودم را
که گم شده بودم
شاید پیدا کنم
و در فاصله گم شدنت
تا
شاید پیدا شدنم
چیزی می شکند
که کسی صدایش را نمیشنود...
...
ومن هنوز
حرفهایم را نگفته خط خطی می کنم...
واژگان واژگون من
درد زخمه های کهنه اند...
گور قلب شیشه ام پر از
خنده های کال مرده اند...
شعر ناتمام عشق را
این دریغ ها
دروغ ها
ز یاد من برده اند
....: صبر کن که تا سپیده
یک نفس
...
هنوز من
در انتظار
مانده ام...
به جای شکایت به همه چیز
عادت می کنیم ...
به رنگهای جیغ رقصان
میان بغض های خیس فروخورده
و حتی
صدای سوت
قلبهایی که وارونه جلوه می کنند...
عادت کرده ایم
به ایستادن میان جدار داغ
زمان و
لبهایی که ازهم باز نمی شوند
حتی به عطش سرخ
نیاز
و سیلی های محکمی که
با اشتیاق
نوش جان می کنیم
عادت کرده ایم...
عادت می کنیم...
در خزان فصل های زندگی درجا زدم
برگ
برگ
عمر من
را
باد برد
چشم من چون آسمانی
بی صدا
از غم کوچ پرستوهاش
مرد...
در نبرد روزهای
سرد و خیس
قلب من
گنجشکک آواره ای است
یکه
تنها
می پرد بر بامها
تا که نامی...
صدایی...
بشنود بل آشنا...
یکه
تنها
خسته و
خیس
"هیچ قلبی در تمنای تو نیست"
...تا ابد...باید به حال او
گریست...
آسمان گریه می کند
باید به دل کوچکم بیاموزم
حتی به آسمان هم دل نبندد...
گاهی آفتابی
گاهی ابری...
حتی آسمان...