چشمان طلایی تو...
پاهایم سست شد...چشمان طلایی تو بسته شد...زمین از تپش ایستاد...لحظه ها زیر بار غم خم شدند...
مکن تازه داغ دلم...
مکن تازه داغ دلم که از گشت بخت
دل آن مهربان یار دیرینه مرد
خدا را! از آن درد پرورده عشق
چه گویم که خون گشت ودر سینه مرد
سیه کام جان داد و جز من ـ دریغ ـ
کسی خلوت افروز بالین نبود
به آیین کجا میرد آن خسته مهر
که خود روزگارش به آیین نبود
تبی داشت بر جان که چون داغ ننگ
همی سوخت در چنگ خاموشیش
مگر یاد یاری به شبگیر مرگ
شرر می کشید از فراموشیش
امید آنچنان زرد و افسرده بود
که در دخمه فانوس کاهیده شمع
نه بادی که بنشاندش دود آه
نه یادی که باز آردش پیش جمع
در آن دوزخی نور وحشت سرشت
من افتاده بر پای رنجور خویش
مپرس از من این راز غمگین مپرس
که دل مرد و پوسید در گور خویش...
فریدون توللی
۳۶۳
گاهی میان ما وآنچه میخواهیم فاصله ایست به وسعت آنچه نمیخواهیم...
امید
گاهی حس کسی رو پیدا میکنم که یه چیزی یا یه کسی رو گم کرده تو یه جای بزرگ با یه عالمه اتاق.بعد از اولین اتاق شروع میکنه و دنبال گمشده ش میگرده...اینجاست؟نه حتما توی اون یکیه اینجام که نبود!! دیگه حتما اینجاست.نه! به آخرین اتاق که میرسه دلهره داره دلهره و هیجان دلهره اینکه اگه درو باز کنه و نباشه...هیجان اینکه اگه درو باز کنه و اونجا باشه...من آخرین درو هیچوقت باز نکردم و نمیکنم.آخه میترسم اونجا نباشه.ترجیح میدم پشت در بمونم و آرزو کنم و امیدوار باشم که اون اونجاست حتما همونجاست...
دلسردی
مثل اینکه مگسا هم تو وبلاگم پرواز نمیکنن...