کوچه

گاهی از جایی عبور می کنیم... صدا ها درگوش می پیچد و خاطرات روزهایی که می پنداشتیم ابدی است  دوباره جان می گیرد... 

                                               بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم 

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم 

       شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم 

شدم آن عاشق دیوانه که بودم 

                                              در نهانخانه جانم  گل یاد تو درخشید 

                                              باغ صد خاطره خندید 

                                              عطر صد خاطره پیچید 

یادم آمد که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم 

پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم 

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم... 

                                             تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت 

                                             من همه محو تماشای نگاهت 

آسمان صاف و شب آرام  

بخت خندان و زمان رام 

خوشه ماه فرو ریخته در آب 

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب 

شب وصحرا وگل وسنگ 

همه دل داده به آواز شباهنگ 

                                           یادم آید تو به من گفتی: 

                                                                           از این عشق حذر کن 

                                                                           لحظه ای چند بر این آب نظر کن 

                                                                           آب آیینه عشق گذران است 

                                                                     تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است 

                                                                     باش فردا که دلت با دگران است... 

                       تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن... 

با تو گفتم: 

حذر از عشق؟ندانم 

                          سفر از پیش تو؟هرگز! نتوانم نتوانم... 

                                              روز اول که دل من به تمنای تو پر زد 

                                              چو کبوتر لب بام تو نشستم 

                                            تو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستم 

   باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم 

                         تا به دام تو درافتم همه جا گشتم وگشتم 

                                                                               حذر ازعشق؟ندانم.نتوانم 

                       اشکی از شاخه فروریخت 

                       مرغ شب ناله تلخی زد وبگریخت... 

اشک درچشم تو لرزید 

                              ماه برعشق تو خندید 

                                                          یادم آید که دگر ازتو جوابی نشنیدم 

                                                           پای در دامن اندوه کشیدم 

                                                              نه گسستم نه رمیدم 

                      رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم 

                       نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم 

                          نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم... 

                                                                      بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم... 

مرگ انسانیت

از همان روزی که دست حضرت قابیل  

گشت آلوده به خون حضرت هابیل 

از همان روزی که فرزندان آدم 

صدر پیغام آوران حضرت باری تعالی 

زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید 

آدمیت مرده بود 

گرچه آدم زنده بود 

ازهمان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند 

وزهمان روزی که با شلاق خون دیوار چین را ساختند 

آدمیت مرده بود 

بعد هی دنیا پر از آدم شد و این آسیاب.گشت و گشت 

قرنها از مرگ آدم هم گذشت 

ای دریغ! 

آدمیت برنگشت. 

قرن ما روزگار مرگ انسانیت است 

سینه دنیا ز خوبیها تهی است 

صحبت از: آزادگی.پاکی.مروت.. 

 ابلهی است 

صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست 

روزگار مرگ انسانیت است  

من که 

از پژمردن یک شاخه گل 

از نگاه ساکت یک کودک بیمار 

از فغان یک قناری در قفس 

از غم یک مرد در زنجیر 

حتی قاتلی بر دار... 

اشک در چشمان و بغضم در گلوست 

وندرین ایام زهرم در پیاله.زهر مارم در سبوست 

        مرگ او را از کجا باور کنم؟ 

صحبت از پژمردن یک برگ نیست 

     وای! جنگل را بیابان می کنند 

           دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند 

    هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا 

آنچه این نامردمان بر جان انسان می کنند 

صحبت از پژمردن یک برگ نیست 

  فرض کن  مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست 

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان یکسر نرست 

      فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست 

در کویری سوت و کور 

              در میان مردمی با این مصیبتها صبور 

                                 صحبت از مرگ محبت مرگ عشق 

                                                       گفت و گو از مرگ انسانیت است... 

                                                           فریدون مشیری

آبی لیمویی

امروز آسمان من آبی لیمویی بود...

۲۵ بهمن!!!!!

روز۲۵ بهمن از دانشگاه برمی گشتم که صحنه های واقعا وحشتناکی دیدم که اگر با چشمای خودم ندیده بودم باور نمی کردم.عده ای از انسان نماهای وقیح که مدعی آزادی هستن با کارهای وحشیانه ای که انجام میدادن از قبیل از جا کندن نرده های کنار باغچه ها و پرتاب سنگ باعث وحشت و بی نظمی شده بودن و درعرض چند دقیقه پلیس زره پوش سر رسید و تقریبا همشون پراکنده شدن...آتش زدن سطلهای زباله و...واقعا چرا؟ غیر از اینه که همه ما انسان.هم میهن و از یک آب وخاکیم؟کاری با آقای فلانی و فلانی نداریم.چرا باید بدون فکر خیلی راحت تحریک بشیم وچنین حرکات زننده ای بروز بدیم؟عده ای که در این مدت باعث بی نظمی شدن ۳دسته بودن دسته اول جوونایی بودن که دنبال هیجان و گنگستربازی بودن.دسته دوم جوونایی که جوگیر شده بودن و به پیروی از گروه اول...خودشونم نمیدونستن چرا!!! دسته سوم بازم جوون بودن.۲۵ بهمن ولنتاین بود وبهترین فرصت برای دختربازی وپسربازی...نه دنبال آزادی بیان بلکه دنبال آزادی جنسی محض...دور از هر سیاستی فقط برای چند لحظه فکر کنیم.چرا باید اجازه بدیم از جوونی و شور واحساس ما در جهت منفی سواستفاده بشه؟چرا باید بدون فکر عمل کنیم...؟؟؟؟