مجازات اعتماد
لحظه ها از طنین ریزش پیوندها سرشار شد
دوستی مرد دلبستگی بر باد رفت...
بعد از من روزی اگر
بغض گلویت را فشرد
پای احساست اگر بر سنگ خورد
یا اگر روزی دستان تو هم گرمی دست کسی را در میان خود ندید
وندر آن هنگام تلخ
که فضای سینه ات جز آه آتشناک چیزی را نمیداد گذر
یادی از این عاشق افسرده کن
بعد از من روزی اگر
زین کوچه ها
فرد تنهایی گذشت
در نگاهش برق اشک
در صدایش بغض بود
یادی از این خسته دلمرده کن
روزگاری بعد از این
شاخه خشکی اگر دیدی به باغ
بلبل افسرده ای دیدی به شاخ
یا گل پژمرده ای دیدی به خاک
یادی از این شاعر افسرده کن
گر شبی تنها شدی در خلوتی
یافتی از بهر گریه مهلتی لیک اشکی گونه ات را تر نکرد
درد خود را با خدا گفتی
ولی باور نکرد...
روزگاری بعد از این
گر تو هم عاشق شدی
یادی از من کن که دیگر نیستم...
برای همه آدمهایی که شیرینی اعتماد را با زهر تلخ
دروغ و خیانت از بین می برند...
