جلوه

دختری بود نابینا
که از خودش تنفر داشت
و از تمام دنیا
و فقط یکنفر را دوست داشت
دلداده اش
و با او چنین گفته بود
« اگر روزی قادر به دیدن باشم
حتی اگر فقط برای یک لحظه بتوانم دنیا را ببینم
عروس تو خواهم شد »
 
***
و چنین شد 

روزی
که یک نفر پیدا شد
و حاضر شد چشمهای خودش را به دختر نابینا بدهد
و دختر آسمان را دید و زمین را
رودخانه ها و درختها را
آدمیان و پرنده ها را
و نفرت از روانش رخت بر بست
 
***
دلداده به دیدنش آمد
و یاد آور وعده دیرینش شد :
« بیا و عروس من شو
ببین که سالهای سال منتظرت مانده ام »
 
***
دختر برخود لرزید
و به زمزمه با خود گفت :
« این چه بخت شومی است که مرا رها نمی کند ؟ »
دلداده اش  نابینا بود
و دختر قاطعانه جواب داد:
عروس تو نخواهم شد
 
***
دلداده رو به دیگر سو کرد
که دختر اشکهایش را نبیند
و با دلی شکسته
                                         از او دور شد 

                                                                خیلی دور 

      و دختر هیچگاه نفهمید  

                                       چشمان دلداده اش  

                                                                  به رویاهایش جان بخشید...
                                                                                                                      

                                                                                                                 «امین»