مرگ انسانیت

از همان روزی که دست حضرت قابیل  

گشت آلوده به خون حضرت هابیل 

از همان روزی که فرزندان آدم 

صدر پیغام آوران حضرت باری تعالی 

زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید 

آدمیت مرده بود 

گرچه آدم زنده بود 

ازهمان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند 

وزهمان روزی که با شلاق خون دیوار چین را ساختند 

آدمیت مرده بود 

بعد هی دنیا پر از آدم شد و این آسیاب.گشت و گشت 

قرنها از مرگ آدم هم گذشت 

ای دریغ! 

آدمیت برنگشت. 

قرن ما روزگار مرگ انسانیت است 

سینه دنیا ز خوبیها تهی است 

صحبت از: آزادگی.پاکی.مروت.. 

 ابلهی است 

صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست 

روزگار مرگ انسانیت است  

من که 

از پژمردن یک شاخه گل 

از نگاه ساکت یک کودک بیمار 

از فغان یک قناری در قفس 

از غم یک مرد در زنجیر 

حتی قاتلی بر دار... 

اشک در چشمان و بغضم در گلوست 

وندرین ایام زهرم در پیاله.زهر مارم در سبوست 

        مرگ او را از کجا باور کنم؟ 

صحبت از پژمردن یک برگ نیست 

     وای! جنگل را بیابان می کنند 

           دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند 

    هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا 

آنچه این نامردمان بر جان انسان می کنند 

صحبت از پژمردن یک برگ نیست 

  فرض کن  مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست 

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان یکسر نرست 

      فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست 

در کویری سوت و کور 

              در میان مردمی با این مصیبتها صبور 

                                 صحبت از مرگ محبت مرگ عشق 

                                                       گفت و گو از مرگ انسانیت است... 

                                                           فریدون مشیری